At the age of 13, Henri fractured his right thigh bone, and at 14, the left.The breaks did not heal properly. Modern physicians attribute this to an unknown genetic disorder, possiblypycnodysostosis (also sometimes known as Toulouse-Lautrec Syndrome),or a variant disorder along the lines of osteopetrosis, achondroplasia, or osteogenesis imperfecta.[Ricketsaggravated with praecox virilism has also been suggested. His legs ceased to grow, so that as an adult he was only 1.54 m (5 ft 1 in) tall,having developed an adult-sized torso, while retaining his child-sized legs, which were 0.70 m (27.5 in) long. He is also reported to have had hypertrophied genitals.
Toulouse-Lautrec was drawn to Montmartre, an area of Paris famous for its bohemian lifestyle and for being the haunt of artists, writers, and philosophers. Studying with Bonnat placed Henri in the heart of Montmartre, an area that he would rarely leave over the next 20 years. After Bonnat took a new job, Henri moved to the studio of Fernand Cormon in 1882 and studied for a further five years, here making the group of friends he would keep for the rest of his life. It was at this period in his life he first met Émile Bernard and Van Gogh. Cormon, whose instruction was more relaxed than Bonnat's, allowed his pupils to roam Paris, looking for subjects to paint. In this period Toulouse-Lautrec had his first encounter with a prostitute, reputedly sponsored by his friends, and this led him to paint his first painting of the prostitutes of Montmartre, a woman rumoured to be called Marie-Charlotte.
From 1889 until 1894, Henri took part in the "Independent Artists' Salon" on a regular basis. He made several landscapes of Montmartre. It was in this era that the 'Moulin Rouge' opened.Tucked deep into Montmartre was the garden of Monsieur Pere Foret, where Toulouse-Lautrec executed a series of pleasant plein-air paintings of Carmen Gaudin, the same red-head model who appears in The Laundress (1888). When the nearby Moulin Rouge cabaret opened its doors, Toulouse-Lautrec was commissioned to produce a series of posters. His mother had left Paris and while Henri still had a regular income from his family, making posters offered him a living of his own. Other artists looked down on the work, but Henri was so aristocratic he did not care.Thereafter, the cabaret reserved a seat for him, and displayed his paintings.Among the well known works that he painted for the Moulin Rouge and other Parisian nightclubs are depictions of the singer Yvette Guilbert; the dancer Louise Weber, known as the outrageous La Goulue ("The Glutton"), who created the "French Can-Can"; and the much more subtle dancerJane Avril.
Throughout his career, which spanned fewer than 20 years, Toulouse-Lautrec created 737 canvases, 275 watercolours, 363 prints and posters, 5,084 drawings, some ceramic and stained glass work, and an unknown number of lost works. His debt to the Impressionists, in particular the more figurative painters Manet and Degas, is apparent. His style was also influenced by the classical Japanese woodprints which became popular in art circles in Paris. In the works of Toulouse-Lautrec can be seen many parallels to Manet's detached barmaid at A Bar at the Folies-Bergère and the behind-the-scenes ballet dancers of Degas. He excelled at capturing people in their working environment, with the colour and the movement of the gaudy night-life present but the glamour stripped away. He was masterly at capturing crowd scenes in which the figures are highly individualized. At the time that they were painted, the individual figures in his larger paintings could be identified by silhouette alone, and the names of many of these characters have been recorded. His treatment of his subject matter, whether as portraits, scenes of Parisian night-life, or intimate studies, has been described as both sympathetic and dispassionate.
Toulouse-Lautrec's skilled depiction of people relied on his painterly style which is highly linear and gives great emphasis to contour. He often applied the paint in long, thin brushstrokes which would often leave much of the board on which they are painted showing through. Many of his works may best be described as drawings in coloured paint.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Anri Mari Rejmon de Tuluz-Lotrek Monfa je roden u Albiju, Tarn u francuskom regionu Središnji Pirineji.
Poticao je iz stare aristokratske familije, sa mnogo uvaženih predaka koji su se u prošlosti družili i sa samim kraljevima. Bio je sin grofa Alfonsa igrofice Adele de Tuluz-Lotrek. Anri je bio njihovo prvo dete. Imao je i mladeg brata Rišana rodenog 28. avgusta 1867. ali je on umro odmah sledece godine. Njegovi roditelji su bili bliski rodaci, tacnije njegova majka se udala za brata od tetke, u nameri da ocuvaju što „cistiju“ aristokratsku krv, ali i da bi porodicno bogatstvo ostalo u familiji. U to doba se još nisu znale posledice spajanja osoba iz bliskog porodicnog kruga, tako da je Anri za posledicu odmalena imao genetsku manu.
Sa svojih 14 godina, Anri (koji je od tada vec bolovao od groznice, od koje su ga neuspešno lecili godinama, vodeci ga po raznim lekarima) slama svoju levu nogu, a godinu dana kasnije sa svojih 15, lomi i svoju desnu nogu. Vec pomenuta mana sprecava kosti da pravilno zacele i njegove noge prestaju da rastu. On odrasta i dobija telo odraslog coveka, ali noge mu zauvek ostaju male i zakržljale kao u decaka, dok mu se lice posle završenog puberteta menja odajuci veliku debelu donju usnu, dobija malo veci nos, a vid mu slabi terajuci ga da do kraja života stalno nosi naocare. Njegova konacna visina je 1.5 m.
La Guli stiže u Mulen ruž. (1892).
Zbog svog izgleda Anri ne uspeva da uspešno ucestvuje u društvenim aktivnostima i zato se potpuno okrece umetnosti. Postaje važan postimpresionisticki slikar, Art nuvo ilustrator, i litografer, beležeci u svojim radovima boemski život u Pariu na kraju 19. veka. Sredinom 1890-te, Tuluz-Lotrek radi i ilustracije za humoristicki casopis, Le Rire.
Dega vrši veliki uticaj na njega, a 1893. mu licno upucuje pohvaju: „Lotrek, vidi se da ste majstor svog zanata“, što je za Lotreka bio veliko poštovanje, imajuci na umu da je Dega retko davao pohvale i da je cak savetovao svim novim slikarima da se mane tog poziva, zato što nije donosio profit, jer „U Parizu svi slikaju a niko ne kupuje slike“.
Lotrek nije bio impresionista. Impresionisti su uticali na njega ali njegov stil su više naglašene boje (više je naginjao ekspresionizmu) a važnost je više pridavao crtežu i liniji. I na njega, kao i na slikare tog vremena je uticao japanizam. Uticaj japanskih estampi (plošan prostor i uticaj linije) najbolje možemo videti na njegovim litografskim radovima tj plakatima koji su najavljivali razne prestave, kabaree, koje su prikazivale razne reklame, najavljivale razne dogadaje itd. Nazivan je "dušom monmartra", delom grada Pariza gde je živeo za života. Njegove slike su cesto prikazivale cuveni Mulen ruž i ostale lokale i kabaree, i pozorišta iz Monmartra. Takode prikazivao je i slike iz parizkih javnih kuca koje je posecivao, što je u pocetku šokiralo javnost i zadrmalo tadašnju umetnicki scenu. Nažalost tamo biva ubrzo i zaražen sifilisom). Anri slika i cuveni pevacicu Ivet Gilber, kao i Luj Veber takozvanu „La Guli“, igracicu koja je licno izmislila ples "Kan-kan".
Tuluz-Lotrek tokom života srece mnogo poznatih licnost, što francuskih, tako i stranih. 1884. godine radi portret Viktora Igoa. Imao je cast upoznati se i sa Oskarom Vajldom koji je tokom svog izgnanstva došao u Pariz, pa cak mu uraditi i portret. Imao je izložbu u Londonu gde je upoznao tadašnjeg britanskog kralja, a koju godinu ranije na izložbi u Parizu upoznao se i sa srpskim kraljem Milanom (Koji je posetio Tuluzovu izložbu par godina posle svog abdiciranja) i koji je kupio portret Šao-U-Kao (na slici je žena obucena o odeci klovna koja zateže svoj mider), sliku slikanu na platnu, koja se dugo nalazila u kraljevoj zbirci, ali je na žalost, prodata i do danas promenila mnogo vlasnika.
Prijateljstvo sa van Gogom
Vinsent van Gog, crtež uraden pastelama od strane Anri Tuluz-Lotreka
Poznato je i Tuluzovo veliko prijateljstvo izmedu njega i Van-Goga. Naravno ne tako veliko kao izmedu Gogena i Van Goga, ali je izmedu Tuluza i Van Goga postojalo izvesno postovanje i divljenje za rad onog drugog. Štaviše Van Gog je i jedno vreme odsedao kod Tuluza, svaki put dok je boravio u Parizu ali Pariz nije bilo mesto inspiracije za van Goga i on se brzo vracao u Holandiju.
Tuluz je prvo upoznao Vinsentovog brata Tea, koji se bavio trgovinom umetnickih dela. Teo je po Vinsentovom zahtevu upisao brata u školu slikarstva kod Kormona. (Tuluz je tada vec pohadao Kormanov atelje i njegovu školu lepih umetnosti, a prošao je i kroz Bonaov atelje. U Kormanovom ateljeu osim Van Goga Tuluz srece i Emil Bernara kao i Anketena) Uprkos cinjenici da je Van Gog tada bio prestar za ucenje (tada je imao 33 godine) Teo po želji brata da postane slikar upisuje ga gde srece Tuluza, gde postaju veliki prijatelji. Tuluz koji je vec bio dugo ucenik i stanar Monmartra, uputio je prijatelja gde da kupuje slikarski pribor (tada su svi kupovali kod takozvanog „cica Tangija“ koji je davao slikarsku opremu na veresiju. Van Gog ce mu posle posvetiti par slika), i slicnu opremu. Uprkos smejanju Tuluz je uvek ostajao veran svom prijatelju, a kada je do Pariza doprla vest da je Van Gog odsekao sebi uvo i završio u ludnici, Tuluz i pored svega staje na njegovu stranu, svadajuci se sa ljudima pa cak pokušao da se tuce ali su ga ljudi cesto izbegavali u tim situacijama zbog svog vizuelnog izgleda. Ta cinjrenica bi ga još više razbesnela.
Posle smrt Van Goga Anri Tuluz-Lotrek zajedno sa drugim slikarima organizuje posebnu izložbu na kojoj su izloženi radovi Van Goga u secanje na njegovo ime.
Kraj života
Kao alkoholicar tokom veceg dela svog života, kratko pred smrt Anri zapada u krizu i odlazi u privatni takozvani sanatorijum-psihickoj bolnici za bogate aristokrate, gde radi dosta skica na papiru sa temom cirkusa.
On biva pušten ali vraca se starom životu i ubrzo umire od komplikacija izazvanih alkoholizmom sa svojih 36, skoro 37 godina na porodicnom imanju u Malromé; Sahranjen je u Verdelais,Žironda, par kilometara od svog mesta rodenja.
Njegove poslednje reci bile su „Vieil imbécile!“ („Stara budalo!“), što se odnosilo na njegovog oca koji je bio prisutan.
Posle Anrijeve smrti, njegova majka, Grofica Adela Tuluz-Lotrek, i Moris Žoajan, njegov trgovac umetnickim delima, promoter njegove umetnosti, najbolji prijatelj od detinjstva, i pobratim, organizuju promociju njegove umetnosti. Njegova majka odvaja fond i pravi muzej posvecen njegovim delima u mesto njegovog rodenja u Albiju.
Godine 2005., njegove slike na aukciji dostižu cifru i do 14.5 miliona dolara.
Predstavljanja u filmovima [uredi - ?????]
Predstavio ga je Džon Leguizamo u filmu Mulen ruž! kao i Hose Ferer u klasicnoj adaptaciji filma Mulen ruž, raden prema istoimenom romanu Pjer La Mira o životu Tuluz-Lotreka. U filmuMidnight in Paris Vudija Alena ga je glumio Vensant Menžu Kortes (Vincent Menjou Cortes )
.jpg)
.jpg)
+1894..jpg)
+1894..jpg)
.jpg)
+1895..jpg)
+1895-6..jpg)
+1896..jpg)
+1894.j.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Throughout his career, which spanned fewer than 20 years, Toulouse-Lautrec created 737 canvases, 275 watercolours, 363 prints and posters, 5,084 drawings, some ceramic and stained glass work, and an unknown number of lost works. His debt to the
Impressionists, in particular the more figurative painters
Manet and
Degas, is apparent. His style was also influenced by the classical
Japanese woodprints which became popular in art circles in Paris. In the works of Toulouse-Lautrec can be seen many parallels to Manet's detached barmaid at
A Bar at the Folies-Bergère and the behind-the-scenes ballet dancers of Degas. He excelled at capturing people in their working environment, with the colour and the movement of the gaudy night-life present but the glamour stripped away. He was masterly at capturing crowd scenes in which the figures are highly individualized. At the time that they were painted, the individual figures in his larger paintings could be identified by silhouette alone, and the names of many of these characters have been recorded. His treatment of his subject matter, whether as portraits, scenes of Parisian night-life, or intimate studies, has been described as both sympathetic and dispassionate.
Toulouse-Lautrec's skilled depiction of people relied on his painterly style which is highly linear and gives great emphasis to contour. He often applied the paint in long, thin brushstrokes which would often leave much of the board on which they are painted showing through. Many of his works may best be described as drawings in coloured paint.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Poticao je iz stare aristokratske familije, sa mnogo uvaženih predaka koji su se u prošlosti družili i sa samim kraljevima. Bio je sin
grofa Alfonsa i
grofice Adele de Tuluz-Lotrek. Anri je bio njihovo prvo dete. Imao je i mlađeg brata Rišana rođenog
28. avgusta 1867. ali je on umro odmah sledeće godine. Njegovi roditelji su bili bliski rođaci, tačnije njegova majka se udala za brata od tetke, u nameri da očuvaju što „čistiju“
aristokratsku krv, ali i da bi porodično bogatstvo ostalo u familiji. U to doba se još nisu znale posledice spajanja osoba iz bliskog porodičnog kruga, tako da je Anri za posledicu odmalena imao
genetsku manu.
Sa svojih 14 godina, Anri (koji je od tada već bolovao od groznice, od koje su ga neuspešno lečili godinama, vodeći ga po raznim lekarima) slama svoju levu nogu, a godinu dana kasnije sa svojih 15, lomi i svoju desnu nogu. Već pomenuta mana sprečava kosti da pravilno zacele i njegove noge prestaju da rastu. On odrasta i dobija telo odraslog čoveka, ali noge mu zauvek ostaju male i zakržljale kao u dečaka, dok mu se lice posle završenog puberteta menja odajući veliku debelu donju usnu, dobija malo veći nos, a vid mu slabi terajući ga da do kraja života stalno nosi naočare. Njegova konačna visina je 1.5 m.
La Guli stiže u Mulen ruž. (1892).
Zbog svog izgleda Anri ne uspeva da uspešno učestvuje u društvenim aktivnostima i zato se potpuno okreće umetnosti. Postaje važan
postimpresionistički slikar,
Art nuvo ilustrator, i
litografer, beležeći u svojim radovima
boemski život u Pariu na kraju
19. veka. Sredinom
1890-te, Tuluz-Lotrek radi i ilustracije za humoristički časopis,
Le Rire.
Dega vrši veliki uticaj na njega, a
1893. mu lično upućuje pohvaju: „Lotrek, vidi se da ste majstor svog zanata“, što je za Lotreka bio veliko poštovanje, imajući na umu da je Dega retko davao pohvale i da je čak savetovao svim novim slikarima da se mane tog poziva, zato što nije donosio profit, jer „U Parizu svi slikaju a niko ne kupuje slike“.
Lotrek nije bio impresionista.
Impresionisti su uticali na njega ali njegov stil su više naglašene boje (više je naginjao ekspresionizmu) a važnost je više pridavao crtežu i liniji. I na njega, kao i na slikare tog vremena je uticao japanizam. Uticaj japanskih estampi (plošan prostor i uticaj linije) najbolje možemo videti na njegovim litografskim radovima tj plakatima koji su najavljivali razne prestave, kabaree, koje su prikazivale razne reklame, najavljivale razne događaje itd. Nazivan je "dušom
monmartra", delom grada
Pariza gde je živeo za života. Njegove slike su često prikazivale čuveni
Mulen ruž i ostale lokale i kabaree, i pozorišta iz Monmartra. Takođe prikazivao je i slike iz parizkih javnih kuća koje je posećivao, što je u početku šokiralo javnost i zadrmalo tadašnju umetnički scenu. Nažalost tamo biva ubrzo i zaražen
sifilisom). Anri slika i čuveni pevačicu
Ivet Gilber, kao i Luj Veber takozvanu „La Guli“, igračicu koja je lično izmislila ples "
Kan-kan".
Tuluz-Lotrek tokom života sreće mnogo poznatih ličnost, što
francuskih, tako i stranih.
1884. godine radi portret
Viktora Igoa. Imao je čast upoznati se i sa
Oskarom Vajldom koji je tokom svog izgnanstva došao u
Pariz, pa čak mu uraditi i portret. Imao je izložbu u Londonu gde je upoznao tadašnjeg britanskog kralja, a koju godinu ranije na izložbi u Parizu upoznao se i sa srpskim kraljem Milanom (Koji je posetio Tuluzovu izložbu par godina posle svog abdiciranja) i koji je kupio portret Šao-U-Kao (na slici je žena obučena o odeći klovna koja zateže svoj mider), sliku slikanu na platnu, koja se dugo nalazila u kraljevoj zbirci, ali je na žalost, prodata i do danas promenila mnogo vlasnika.
Vinsent van Gog, crtež urađen pastelama od strane Anri Tuluz-Lotreka
Poznato je i Tuluzovo veliko prijateljstvo između njega i
Van-Goga. Naravno ne tako veliko kao između
Gogena i
Van Goga, ali je između Tuluza i Van Goga postojalo izvesno postovanje i divljenje za rad onog drugog. Štaviše Van Gog je i jedno vreme odsedao kod Tuluza, svaki put dok je boravio u
Parizu ali
Pariz nije bilo mesto inspiracije za van Goga i on se brzo vraćao u
Holandiju.
Tuluz je prvo upoznao Vinsentovog brata
Tea, koji se bavio trgovinom umetničkih dela.
Teo je po Vinsentovom zahtevu upisao brata u školu slikarstva kod Kormona. (Tuluz je tada već pohađao Kormanov atelje i njegovu školu lepih umetnosti, a prošao je i kroz Bonaov atelje. U Kormanovom ateljeu osim Van Goga Tuluz sreće i
Emil Bernara kao i
Anketena) Uprkos činjenici da je Van Gog tada bio prestar za učenje (tada je imao 33 godine) Teo po želji brata da postane
slikar upisuje ga gde sreće Tuluza, gde postaju veliki prijatelji. Tuluz koji je već bio dugo učenik i stanar Monmartra, uputio je prijatelja gde da kupuje slikarski pribor (tada su svi kupovali kod takozvanog „
čiča Tangija“ koji je davao slikarsku opremu na veresiju. Van Gog će mu posle posvetiti par slika), i sličnu opremu. Uprkos smejanju Tuluz je uvek ostajao veran svom prijatelju, a kada je do
Pariza doprla vest da je
Van Gog odsekao sebi uvo i završio u ludnici, Tuluz i pored svega staje na njegovu stranu, svađajući se sa ljudima pa čak pokušao da se tuče ali su ga ljudi često izbegavali u tim situacijama zbog svog vizuelnog izgleda. Ta činjrenica bi ga još više razbesnela.
Posle smrt Van Goga Anri Tuluz-Lotrek zajedno sa drugim slikarima organizuje posebnu izložbu na kojoj su izloženi radovi Van Goga u sećanje na njegovo ime.
Kraj života
Kao
alkoholičar tokom većeg dela svog života, kratko pred smrt Anri zapada u krizu i odlazi u privatni takozvani sanatorijum-psihičkoj bolnici za bogate aristokrate, gde radi dosta skica na papiru sa temom cirkusa.
On biva pušten ali vraća se starom životu i ubrzo umire od komplikacija izazvanih
alkoholizmom sa svojih 36, skoro 37 godina na porodičnom imanju u
Malromé; Sahranjen je u
Verdelais,
Žironda, par kilometara od svog mesta rođenja.
Njegove poslednje reči bile su „Vieil imbécile!“ („Stara budalo!“), što se odnosilo na njegovog oca koji je bio prisutan.
Posle Anrijeve smrti, njegova majka, Grofica Adela Tuluz-Lotrek, i Moris Žoajan, njegov trgovac umetničkim delima, promoter njegove umetnosti, najbolji prijatelj od detinjstva, i pobratim, organizuju promociju njegove umetnosti. Njegova majka odvaja fond i pravi muzej posvećen njegovim delima u mesto njegovog rođenja u Albiju.
Godine
2005., njegove slike na aukciji dostižu cifru i do 14.5 miliona dolara.
Predstavljanja u filmovima [uredi - уреди]
.jpg)
+1894..jpg)
+1894..jpg)
.jpg)
+1895-6..jpg)
+1896..jpg)
+1894.j.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg){kind=link}