SIDARTA

Bramana, odrastao je i sazrevao na suncanoj recnoj obali, pod senkom smokvinih stabala, u mudrovanju i meditaciji o smislu zivota i svom identitetu, a u drustvu Govinde, svog prijatelja.
Posle samanskog isposnickog zivota, kada je ubijao sve svetovno u sebi, ne bi li dosao do svog bivstvujuceg pravog, i nakon susreta sa Budom, cije ucenje ne prihvata, Sidatra dozivljava budjenje, u ovozemaljskom smislu te reci.
Kurtizana Kamala, sa usnama raspukle smokve,poziva na greh i na drugaciju vrstu mudrosti, mudrosti poznavanja telesnog zivota.

"U svoj senoviti gaj krocila je lepa Kamala,
Na ulazu u gaj je stajao mrki samana.
Ugledavsi lotosov cvet on se pokloni
Duboko, a smeseci se otpozdravi mu Kamala.
Mladic pomisli! Od prinosenja zrtvi bogovima,
Sladje je prinositi zrtve lepoj Kamali."

Posle pohotne ljubavi, trgovackog zivota, kockanja i rasipanja, Sidarta dozivljava postepenu i razornu degradaciju duse, gubi duhovno, a poseze za meterijalnim. Usniva pticu, simbol njegove duhovnosti, kako umire. Preplasen, napusta Kamalu i krece na put za smislom, ogavan samom sebi, u potpunom neznanju sebe i sveta oko sebe.

Shvata sta znaci Sansara, kruzni tok svetskih zbivanja, suprotno Nirvani, ona ga dovodi do ivice ocaja kada, u pokusaju samoubistva, cuje glas reke, koja mu porucuje da moze da dosegne OM, to jest, jedinstvo.

Posle dugog sna, a metaforicne smrti i radjanja, i susreta s Govindom, Sidarta opet zapocinje svoj hodocasnicki zivot, ali ovog puta uceci od reke i od splavara Vasudeva. Reka, koja predstavlja zivot, sapuce sve mudrosti Sidarti, koji je ovog puta sazreo za istinu. U reci je sjedinjeno sve, sve savrsenstvo ovog sveta, reka krije glasove svih ljudi, neverovatna slicnost sa Vitmanovim stihovima. Reka mu daje i utehu i leci ranu kada ga napusta sin, mladi Sidarta.

Kao i Vasudeva, i on postaje svetac, savrseni. To uvidja na kraju Govinda, kada, uporedivsi njegovu cudnu i nerazumljivu zivotnu filozofiju sa Budinom, ipak shvata da je Sidatra nasao ono sto je trazio, ali ne u apstraktnom, vec u materijalnom svetu. Kada mu Govinda trazi nesto materijalno sto bi poneo sa sobom na teskom putu trazenja smisla, Sidarta mu poklanja poljubac u celo, i ovaj gest ljubavi donosi jedinstvo sveta i savrsenstva, kog Govinda tek sada postaje svestan, shvatajuci smisao ljubavi i istinu o zivotu, koji nije vise podeljen na "ja" i "ti", vec se stopio u jedno, sve osobine, svi ljudi, sva priroda je imala iste osobenosti, sa svim kontrastima, sadrzala je lepotu.

U suzama, Govinda dozivljava budjenje i istinu o svetu, koje nije spoznao prateci Budino ucenje.

Knjiga ima puno simbolizma, reka kao simbol zivota koja prihvata i leci sve,i sadrzi sve, jer "svi gresi vec nose u sebi oprostaj, sva mala deca vec nose u sebi starce, sva odojcad smrt, svi samrtnici vecni zivot." Kljucni trenuci Sidartinih metamorfoza desavaju se pored reke ili ispod drveta, opet simbola zivota. Priroda donosi jedinstvo duse.

Prica o identitetu i smislu, prozeta mnogim mudrostima, daje nam jednu pouku: zivot je reka, koja obuhvata sve osobine i sve ljude, i ne treba traziti smisao van nje, vec prepustiti se njenom toku, koji uvek vodi prema cilju, prema drugoj reci, ili moru... I opet ce se tu sve stopiti u jedno, opirali se mi ili ne.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

A major preoccupation of Hesse in writing Siddhartha was to cure his 'sickness with life' (Lebenskrankheit) by immersing himself in Indian philosophy such as that expounded in the Upanishads and the Bhagavad Gita.^[3] The reason the second half of the book took so long to write was that Hesse "had not experienced that transcendental state of unity to which Siddhartha aspires. In an attempt to do so, Hesse lived as a virtual semi-recluse and became totally immersed in the sacred teachings of both Hindu and Buddhist scriptures. His intention was to attain to that 'completeness' which, in the novel, is the Buddha's badge of distinction."^[4] The novel is structured on three of the traditional stages of life for Hindu males (student (brahmacarin), householder (grihastha) and recluse/renunciate (vanaprastha)) as well as the Buddha's four noble truths (Part One) and eight-fold path (Part Two) which form twelve chapters, the number in the novel.^[5] Ralph Freedman mentions how Hesse commented in a letter "[m]y Siddhartha does not, in the end, learn true wisdom from any teacher, but from a river that roars in a funny way and from a kindly old fool who always smiles and is secretly a saint."^[6] In a lecture about Siddhartha, Hesse claimed "Buddha's way to salvation has often been criticized and doubted, because it is thought to be wholly grounded in cognition. True, but it's not just intellectual cognition, not just learning and knowing, butspiritual experience that can be earned only through strict discipline in a selfless life."^[7] Freedman also points out how Siddhartha described Hesse's interior dialectic: "All of the contrasting poles of his life were sharply etched: the restless departures and the search for stillness at home; the diversity of experience and the harmony of a unifying spirit; the security of religious dogma and the anxiety of freedom."^[8]